سخن را با زیباترین و پرمغزترین واژه آغاز می نمایم.

سلام 

روز گذشته دروبلاگ جناب رشیدی  کامنتی از استاد کشاورز

دیدم و خوندم که تا نیمه های شب مدام ذهنم رو درگیر کرد.

کامنتی با این مضمون که:

 

 "سلام.

بعضی از مواقع کام تلخی خود را با خواندن مطالب

فرشید و  خانم کاکی  شیرین میکنم.

افتخارم اینست شاگرد شما هستم. "

"کشاورز"

 

شرمنده لطف و تواضع ایشان شده بودم و به دنبال واژه ای که  به واسطه اون

 ذره ای از مهر استاد  بزرگوار رو جبران کنم.  

   از حسن عنایتشون تشکر نموده و بر این اصل مهم  تاکید می کنم که

اساتید جایگاه بس والایی در اجتماع دارند و قلم و کلام

قاصر از بیان ارزشهاو زحمات عزیزانی ست که به راستی همچون

پیامبران رهرو و راهبر و چراغ هدایت افراد جامعه هستند.

ضمن پوزش به خاطر کاستی های فراوان سپاس ویژه ام رو تقدیم ایشان می نمایم

باشد که  بتونم ذره ای از حق شاگردی شون را ادا نمایم.

 

 ==================

مقامت بس که والا و رفیع است

زبان در وصف مهرت کمترین است

تواضع در بیانت چون عیان است

نشان از قامت و اعلای دین است

کشاورزیٌ و می کاری به دلها

تو بذر علم و ایمان خدا را

"چو گفتا آن علی/ محمود ربم

مراهرکس چوعلم آموخت عبدم"

مرادی و مریدت کمترین است

تو استادی ومرشد/ حق چنین است

بجویم  فضل  و دانش از مقامت

کنم جان را فدای هر کلامت

تو استادی و من الهام هستی 

که عمری  رابه راه حق نشستی

 

 "شادکامی شما و دیگر اساتید بزرگوار آرزوی قلبی من است."