خطاب من به خوش نشینان توانمند...
دوستان عزیز و یاران همراهم سلام.
نمیخوام واستون قصه بگم اما شاید حرفهای امروز من قصه غصه خیلی ازانسانهای هم نوع
من هستش که این روزها روی صورتشون دیگه جایی واسه سرخ شدن باقی نمونده...!
==============
همین امروز شخصی آبرومند واسم درد دل می کرد...
از مشکلات فراوانی که واسه به ثمر رسوندن بچه های یتیمش با اونها دست و پنجه نرم می کرد
از تلاش و کار شبانه روزش که شاید فقط بتونه شکم سه تا یتیمش رو با لقمه نان و جرعه آبی پرکنه!
از ظلمی که اقوامش واسه نوش جان کردن میراث بچه هاش به اون روا داشتند و...
با صدایی غمگین وخسته از من پرسید:
"مگه همه ما فرزندان آدم نیستیم پس چرا عده ای در عرشند و عده دیگه بر فرش؟!"
بغضم رو فرو بردم و درحالی که هاله ای از اشک نمیذاشت به خوبی ببینمش
دستهاش رو فشردم و بهش گفتم:
عزیزم مطمئن باش پاداش تو نزد خدا بیشتره
چون عرش نشینان فقط نعمت های خدا رو دارند اما
تو خود خدا رو داری ...
بعد از اینکه از او جدا شدم مدام حرفهاش توی ذهنم مرور میشد و درد او رو با تمام وجود
در قلبم حس می کردم.نمی تونستم لحظه ای آرام باشم.
تا اینکه به خوش نشینانی فکر کردم که چرا در زندگی بدون اینکه نیم نگاهی به هم نوعانشون
داشته باشند صرفا خودشون رو می بینند و مدام به شهوت و شکمشون می رسند و
خوشبختی رو اینگونه معنا می کنند ؟!
یار وغمخوارتنهایی هام رو به دست گرفتم
و خطاب به عرش نشینان خوش نشین چند بیتی رو بدینگونه سرودم
و این چنین بغضی که نفس کشیدنم رو دشوار میکرد بر کاغذ سپید باریدم...
در زندگی سه چیز صدا نداره:مرگ فقیر-ظلم غنی-چوب خدا
گرفتم با دو دستم آن دلی را
که دائم می شکست از فرط غم ها
کمی همدرد او گشتم در این ره
بگفتا چیست آخر وضع دنیا
یکی در ناز و در نعمت نشیند
ولیکن دیگری را نیست گرما
شبی را بی غذا سر می کند او
گهی لذت برد از نان و خرما
الا ای خوش نشینان توانمند
به خاطر آورید پایان دنیا
چو آن دل را شکستی مرهمی نه
وگرنه می شوی رسوا در عقبی
دلنوشته ها و حرف های دل الهام