دوستان خوبم سلام.

امروز ازسوی بزرگواری سوالی از من پرسیده شد که من رو به فکر واداشت...!

به این فکر میکنم چرا دوستی ها و محبت و مهربونی اینقدر کمرنگ شده که اگه دلت بخواد با دوستانت مهربون باشی و بهشون محبت داشته باشی به سرعت به هرچه که فکرکنید مرتبطش میکنند به جز یک دل ساده و مهربون که میخواد دوستانش رو خوشحال ببینه و خاطره خوشی در اذهان اونها باقی بگذاره.

چرا که به نظر من  تنها چیزی که بعد از مرگ از آدم به یادگارمیمونه مهری ست که

به دیگران داشتیم.

دوستی این پیامک رو واسم ارسال کرد که با حال و هوای دلم همخوانی داشت...    

پیامکی با این مضمون که:

قدیمی ها میگفتند:

دوستی بی دلیل دیدیم اما دشمنی بی دلیل نه !

اما امروز برای تمام دوستی ها و محبت ها دلیل می خواهند !

ای کاش می تونستیم رفتارو گفتار آدمهارو با حقیقت درونشون معنی کنیم و ببینیم نه با تصورات اشتباه خودمون یا دیگرانی که فقط و فقط کارشون انگ زدن به آدمهاست...! 

یادمون باشه هر ارتباطی حول محور سیاست نمیچرخه!

گاهی آدم میخواد مصداق عشق ومهر الهی باشه که در وجودمون دمیده...

 

"حرف دل الهام"