اعتماد از بنیانی‌ترین ویژگی‌های عشق است.

ما نیازمندیم که احساس ایمنی کنیم و بدانیم دیگران خواهان رشد و سعادت ما هستند. می‌خواهیم یقین کنیم که دیگران برای ما هستند، وگرنه در نزد ما بی‌اعتبار می‌شوند و به حال و روزشان بی‌توجه خواهیم ماند.

 همیشه دیگران را می‌آزماییم تا مطمئن شویم آیا حقیقتاً دوست‌مان دارند و ملاحظه‌مان را می‌کنند یا نه. محافظه‌کارند یا بی‌پروا. با همدلی به حرف‌هایمان گوش می‌دهند، خوشبختی ما ‌آن‌ها را هم خوشبخت می‌کند یا نه.

 به وقت احتیاج در کنارمان می‌مانند یا به کوچک‌ترین ناملایمتی ترک‌مان می‌کنند. همین که به عشق آن‌ها اطمینان پیدا کردیم، دیگر همه کاری از ما برمی‌آید.

 دلگرم می‌شویم تا رشد کنیم و مرزهای خیالی را بشکنیم. نیرو می‌یابیم تا بر ترس‌هایمان غلبه کنیم و بر عادت‌های خود ویرانگرمان فائق آییم.

می‌توانیم یکدندگی را کنار بگذاریم، آنچه می‌خواهد دل تنگ‌مان بگوییم و حتی معذرت بخواهیم؛ عملی که بسیار دشوار است.

 این معجزه‌ها، هرچند کوچک،

 زمانی رخ می‌دهند که در عشق، احساس اعتماد و امنیت کنیم.


====================

برگرفته از كتاب:
بوسكاليا، لئو؛ زاده براي عشق؛ برگردان هوشيار انصاري‌فر؛ چاپ هشتم؛ تهران: البرز 1386.