رهایم کن !


آزادم بگذار !


میخواهم زنده بمانم و به تو زندگی ببخشم  ای انسان !

=========================

این گفته  درختی تنومند در بلوار شهرم است

که  تبرهای ما انسانها  دلش را به درد آورده

 تنها به این دلیل ریشه اش را ویران و خانه اش را غصب میکنند تا

خطوط سفید و ممتد بلوار در دست احداث اندکی منحرف نشود!

 بی خبر از اینکه سالیانی است باورهامان دچار  انحراف شده

اینکه  تا چه اندازه قدر ناشناس شده ایم و فراموشکار !

که اگر اکسیژنش را استشمام نمی کردیم

توان ضربه زدن به تنه تنومندش را در خود نمی یافتیم.

وچه ظالمانه نابودی آن تک درخت  ودرختانی دیگر عادتی شده

برای اثبات خودخواهی ها مان !!!!!

واینگونه است که مرگ طبیعت را  آرزومندیم بی توجه به اینکه 

به یاد آریم نفسهای  انسان و نبات پیوندی عمیق و دیرینه باهم  دارد.

آری ...

چه بسا  اینگونه نابودی و نیستی خود را تبر می زنیم    !!!!!!!!!!!!!

 

 

عکس ازجناب آقای عبدالله مرادی کارشناس  رشته روابط عمومی