میروم خسته و افسرده و زار

  

 سوی منزلگه ویرانه خویش

 

  به خدامی برم از شهر شما

 

  دل شوریده و دیوانه خویش

 

   می برم  تا که در آن نقطه دور

 

  شستشویش دهم از رنگ گناه

 

  شستشویش دهم از لکه عشق

  

زین همه خواهش بی جا و تباه

 

  می برم تا ز تو دورش سازم

 

  ز تو ای جلوه امید محال

 

 می برم زنده بگورش سازم

  

تا از این پس نکند یاد وصال