نگاهی متفاوت به دیوار مهربانی.."درد نوشته ای به بهانه باب شدن دیوار مهربانی در روزگار نامهربان"
نگاهی متفاوت به دیوار مهربانی...
مدتی ست قصد داشتم با توجه به باب شدن دیوار مهربانی در اکثر شهرهای ایران و به خصوص کرمانشاه همیشه مهربان ؛ سخنی از مهربانی و انفاق و نقدی بر این روش مهر ورزی بنویسم که شاید شباهتی به سیره پیامبر و امامان ما ندارد!
نمی دانم چرا از همان روز نخست که در شبکه های مجازی و فیس بوک و... از چنین طرحی مطلع شدم برایم خوشایند نبود چراکه نیک می دانستم در ایران امروز ، ما از چنین فرهنگی فرسنگ ها فاصله داریم...
از آن جا که به واسطه تردد همه روزه ام به محل کار هر روز از مسیر میدان رفعتیه عبور می کنم، اولین روزی که همشهریان کرمانشاهی مشغول آماده سازی این دیوار مهربانی بودند نیز از آن جا می گذشتم .
ساعت حدودا 2.50 دقیقه بعد از ظهر بود .
نگاهی به دیوار و مهر ورزان انداختم و به سمت منزل رفتم . با فاصله مدت زمان کمتر از 2 ساعت خبر دیوار مهربانی میدان رفعتیه را در خبر زاگرس شنیدم . از طرفی به این مهر ورزی مردمی و خودجوش می اندیشیدم و از طرفی سیاست خبررسانی انفاق پر سر و صدا و عیانی که از شیوه مهر ورزی و انفاق اسلامی خارج شده بود و سخنش بر سر هر کوی و بر بود ...
در صفحات فیس بوک و دیگر شبکه های مجازی می دیدم و می خواندم که افرادی از این شیوه انفاق تقدیر و تجلیل به عمل اورده اند اما نمی دانم چرا همچنان فرجام خوشی را برای این محبت های رنگارنگی که از همان ابتدا با لنز دوربین های اقشار مردم به تصویر کشیده می شد نمی دیدم .
در روز نخست لباسهایی اتو شده و مرتب در زیر کاور های نایلونی به دیوار آویخته شد اما...
همانطور که پیش از این نوشتم با توجه به اینکه مسیر هر روزه من از آن میدان تظاهر هاست! متاسفانه در فردا و فرداهای آن روز که از آن جا می گذشتم دیگر از پوشاک نو و با ارزشی که بتوان اسم لباس را بر آن نهاد خبری نبود .
آنچه می شد دید لباسهای مندرس و بسیار بی ارزشی بود که شاید به جای سطل های زباله منازل مدعیان مهربانی بر دیوار آویخته شده بود و قابی برای عکس های یادگاری عده ای ریاکار که در کنار دیوار به اصطلاح مهربانی ، " خودنمایی ها و نامهربانی هایشان !!! " را در شبکه های مجازی به رخ دیگران می گذاشتند...
چندی گذشت و یخچالی نیز به تقلید از دیگر شهر های ایران در آن مکان گذاشته شد که بیش از هر ماده غذایی دیگر ، فقط بسته های نان و آب های معدنی در آن تعبیه شده بود و در نهایت یخچال هم در همان یک روز سوژه مناسبی برای همه و عکاسان و خبرنگاران و به خصوص برخی از سیاست گذاران و مدیران شد!!!!
روزی دعوا و ناسزا ی به اصطلاح نیازمندان بر سر بسته ای که درونش نامعلوم بود و روز دیگر ...
و اما امروز که شاید هنوز از اجرای این طرح یک ماه نگذشته است ؛ حین عبور از میدان در بازگشت به منزل افرادی را دیدم که با برداشتن یخچال و بر هم زدن شکل و شمایل دیوار و... این بار مهر و مهربانی را که مدت زمان کوتاهی با رنگ و لعاب اندیشه های به ظاهر اسلام شناس در آمیخته بود با خود بردند و محو و نابود کردند ...!! اگرچه بعید به نظر می رسد آن نیازمندان واقعی در چنین مکانهایی حاضر شوند چراکه آنان که به واقع محتاج اند همیشه صورتشان را با سیلی سرخ نگه می دارند و درنهایت با چنین تدابیری صرفا راه گدا پروری را در جامعه هموار نموده ایم...!
بعید به نظر می رسد نظیر چنین مشکلاتی در دیگر شهر های ایران رخ نداده باشد چرا که ضعف فرهنگ ایرانی و اسلامی در اکثر مناطق به وضوح مشهود است!
آری...
این است اسلامی که پس از سالها دفاع از آرمانهایش تنها شعار هایی از آن را آموخته ایم و به ژرفای مفاهیم اش پی نبرده ایم!
ای کاش پیش از اجرا نمودن هر طرحی در ابتدا تمام جوانب آن را در نظر بگیریم و آن گاه به انتشار یک سری عکس های رنگارنگ و اخبار غیر واقعی برای ظاهر سازی دنیوی اقدام نماییم !
***
و این چنین است که بر احوالات آن دیوار حرف دلی با این مضمون سرودم :
آن مهر که دی بر سر هر کوی و زبان بود
پژمرد در این فصل که پر رنگ و عیان بود
دیوار محبت همه تزویر و ریا شد
هان! مهر علی،در شب و اوقات نهان بود
***
در پایان این درد نوشته و نقد را با سخنانی از معصومین علیهم السلام متبرک می نمایم .
انفاق شبانه یا انفاق پنهانی
امام زین العابدین (ع) در تاریکی شب از خانه خارج میشد، در حالی که انبانی به دوش میگرفت که در آن مقداری دینار و درهم و گاهی غذا یا هیزم قرار میداد و به خانه فقرا میرفت و به هر که از آن خانه ها بیرون میآمد، از آن انبان میداد. حضرت صورت خود را از فقرا می پوشاند تا شناخته نگردد؛ لذا پس از وفات که او را نیافتند، دانستند که او علی بن الحسین (ع) بوده است.
امام علی (ع) و شیوه کمک کردن
روزی امام برای اقامه نماز با اسب روانه مسجد شد. وقتی از اسب پایین آمد، افسار آن را به دست شخصی داد و فرمود این را نگهدار تا من از مسجد بیرون آیم. وقتی حضرت وارد مسجد شد، آن شخص با خود گفت: معلوم نیست که این کار ما مزدی داشته باشد، از طرفی اسب هم آرام است، چه خوب که افسار را باز کنیم و بفروشیم و همین کار را کرد. بعد که امیرالمؤمنین آمد، اسب خود را بدون افسار دید. حضرت فرمود من قصد داشتم به او کمک کنم اما او صبر نکرد تا از راه حلال به دستش برسد.
باری حضرت با وجود اینکه به محتاجان و فقرا کمک میکردند، اما سعی داشتند به صورت گدا پروری و سقوط شخصیت افراد نباشد.
چه چیز را باید انفاق کرد؟
خداوند در قرآن میفرماید:
لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون و ما تنفقوا من شیی فان الله به علیم** آل عمران، آیه 92.***.
یعنی هرگز به نیکی نمی رسید مگر آنکه از آنچه دوست دارید انفاق کنید و آنچه انفاق میکنید خداوند از آن خبر باخبر است.
همچنین می فرماید:
یا ایها الذین آمنوا انفقوا من طیبات ما کسبتم و مما اخرجنا لکم من الارض و لا تیممو الخبیث منه تنفقون و لستم بآخذیه الا ان تغمضوا فیه، و اعملوا ان الله غنی حمید** بقره، آیه 267.***.
یعنی ای کسانی که ایمان آورده اید، از قسمتهای پاکیزه اموالی که اندوخته اید و از آنچه برایتان از زمین رویانیده ایم، انفاق کنید و به سراغ قسمتهای ناپاک آن نروید، در حالی که خود شما حاضر نیستید آنها را بپذیرید؛ مگر از روی اغماض و کراهت. و بدانید خداوند بی نیاز و شایسته ستایش است.
بسیار اتفاق می افتد که دولت اعلام میکند فلان منطقه بر اثر زلزله یا سیل نیاز به کمکهای مردمی دارد، عده ای اجناس کهنه و کنار گذاشته خود را که رغبتی به آنها ندارند، انفاق میکنند، که معلوم نیست چنین انفاقی مورد رضای الهی باشد. و اگر کسی به این حقیقت رسید که انفاق قبل از آنکه به دست مستحق آن برسد، به دست خدا می رسد، هرگز چنین اجناسی را نمی دهد.
***
دلنوشته ها و حرف های دل الهام